Από όλα τα διαφορετικά είδη διαθέσιμων εφέ κιθάρας, το πιο δημοφιλές εξακολουθεί να είναι παραμόρφωση. Ενώ πολλοί σύγχρονοι ενισχυτές προσφέρουν ενσωματωμένη παραμόρφωση, πολλοί κιθαρίστες ευνοούν τη χρήση επιπρόσθετων πεντάλ διαστρεβλώσεων (aka stompboxes) για την παροχή περισσότερης ελαστικότητας και τόνωσης σήματος.
Επισκόπηση πεντάλ διαστρέμματος
Πώς λειτουργεί το Pedal Distortion
Το πεντάλ παραμόρφωσης παίρνει το ακατέργαστο εισερχόμενο σήμα από την κιθάρα και το ενισχύει σκοπίμως στο σημείο όπου το πάνω και κάτω μέρος του ηχητικού κύματος «κλιπ», προκαλώντας στρέβλωση του ήχου (προσπαθήστε να γυρίσετε τον ήχο σε ένα φτηνό φορητό ραδιόφωνο για ένα δραματικό παράδειγμα αυτού του αποκοπής). Παρόλο που αυτό υποβαθμίζει το σήμα, το οποίο θα φανταζόσασταν ότι θα παράσχει έναν κατώτερο ήχο, στην πράξη, όταν χειρίζεται προσεκτικά αυτό το παραμορφωμένο σήμα μπορεί να ακούγεται ευχάριστο.
Σύντομο ιστορικό παραμόρφωσης
Οι παραμορφωμένοι ήχοι κιθάρων άρχισαν να μπαίνουν σε ηχογραφημένη μουσική στις αρχές της δεκαετίας του 1950, παρόλο που οι ήχοι αυτοί δεν δημιουργούνταν από τα πεντάλ εφέ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί οι παραμορφωμένοι ήχοι κιθάρας δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα των σωλήνων που έρχονται αποσυνδεδεμένοι από τους ενισχυτές ή από τους σχιστοποιημένους κώνοι των ηχείων. Σε σενάρια όπου οι καλλιτέχνες ήθελαν τον ήχο κιθάρας που προέκυψε, θα προσπαθούσαν συχνά να αναδημιουργήσουν αυτά τα προβλήματα υλικού για να διατηρήσουν τον καινούριο τους τόνο.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60 άρχισαν να κυκλοφορούν τα πεντάλια πρώτων αποτελεσμάτων με σκοπό τη δημιουργία στρεβλώσεων. Αυτές οι μονάδες πρώιμης παραμόρφωσης αναφέρονται τώρα ως πεντάλ "fuzz". Καθώς ο χρόνος εξελίχθηκε, ο τύπος των κιθαριστών παραμόρφωσης προτιμούσε να εξελίσσεται - από την πρώιμη χρήση της στρέβλωσης του The Kinks (μέσω ενός κωνικού ηχείου) - στην παραμόρφωση που βασίζεται στο fuzz που χρησιμοποιεί ο Jimi Hendrix ("Dallas-Arbiter Fuzz Face") παχύ κομμάτι του Kirk Hammett της Metallica (ADA MP-1 με ένα Screamer του Ibanez Tube).
Οι επόμενες σελίδες διερευνούν σύντομα τους τρεις βασικούς τύπους παραμορφώσεων στην αγορά σήμερα.
Παραμόρφωση Fuzz
Η στρέβλωση Fuzz ήταν το πρώτο φαινόμενο στρέβλωσης που εμφανίστηκε στην αγορά στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Χρησιμοποιώντας ένα φαινόμενο fuzz παρέχει ένα μπάσο-βαρύ, κάπως μίζα τόνος σε ένα σήμα κιθάρας σε μια προσπάθεια να πυκνώσει τον ήχο. Κάποιοι κατηγορούν τα κουτιά fuzz να ακούγονται "πολύ τεχνητά", καθώς η επίδρασή τους σε ένα σήμα κιθάρας μπορεί συχνά να είναι υπερβολική.
Overdrive Distortion
Ο σκοπός ενός αποτελέσματος υπερδιέγερσης είναι να αναπαράγει τον ήχο ενός ενισχυτή ελαφρώς υπερδιπλωμένου σωλήνα. Το πεντάλ του Overdrive ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου υπογραφής του Stevie Ray Vaughan (το "Ibanez TS808 Tube Screamer"). Ένα φαινόμενο overdrive διατηρεί μερικούς από τους ανόθευτους ήχους κιθάρας και αναμιγνύει σε λίγο "χαλίκι". Πολλοί κιθαρίστες χρησιμοποιούν το πεντάλ overdrive σε ζωντανές καταστάσεις για επιπλέον αύξηση της έντασης στα κιάλια κιθάρας τους.
Παραμόρφωση
Το "πεντάλ διαστρεβλώσεως" τείνει να προσφέρει μια πιο επιθετική μάρκα παραμόρφωσης από ένα πεντάλ υπερβολικής ταχύτητας - γενικά έχουν σχεδιαστεί για να αλλάζουν δραματικά το σήμα της κιθάρας σας και να εκπέμπουν έναν έντονα τροποποιημένο ήχο. Παρόλο που οι ιδιαιτερότητες ποικίλλουν δραματικά από το μοντέλο, τα πεντάλ διαστρεβλώσεως χρησιμοποιούνται συχνά για να καλέσουν σε παχύ, χοντρούς ήχους κιθάρας από μέταλλο.
